Door de ogen van een travestiet

Kerstinkopen... 25-12-2014 (eerste kerstdag)

De kerstdagen staan voor de deur en als altijd merk ik de mensen om mij heen onrustig worden. Koortsachtig denken mensen na over wat ze onder de kerstboom moeten leggen en wat er zoal geconsumeerd dient te worden tijdens de feestdagen. Weken van te voren werd er al overleg gepleegd met familieleden hoe het kerstdiner er uit zou moeten gaan zien.

Nu was die golf van onrust voor velen al begonnen met de aanschaf van een boom en als altijd moet er weer wat nieuws in worden gehangen. Ook de rest van het huis dient steeds weer naar de laatste kersttrend te worden opgefleurd. En het eindigt altijd in het ellenlang afstruinen van winkels, die men uiteindelijk vermoeid, met rode hoofden en overvolle tassen weer verlaat...

Tijdens de dagen vlak voor Kerst is de koopgekte op zijn hoogtepunt en dit is de dag dat ik in alle rust kleding en schoenen ga kopen. Mijn kerstinkopen zijn allang een feit en alles staat al enige tijd strak, in afwachting van de kerstdagen zelf... Ik ben namelijk een mens die er niet over peinst om op het laatste moment in veel te volle winkels krampachtig inkopen moet doen, op jacht naar dingen die steevast net uitverkocht zijn. En uiteindelijk met andere dingen thuis kom dan ik gepland had, waardoor ik thuis ook op het laatste moment de planning om moet gooien...

Toch ga ik zeker inkopen doen in die twee dagen voor Kerst. Aleen de noodzaak is er niet meer. Ik vind het namelijk geweldig om gelijk te hebben en ik kan van de enorme onrust en koopstress van de mensen genieten. Dat begint al met het willen parkeren van de auto's. Rond de winkelcentra zie je het verkeer zich ophopen en op de parkeerplaatsen rijden de mensen hortend en stotend voort, in de hoop een plekje zo dicht mogelijk bij de winkels te vinden. Ik zelf neem de moeite niet en op vijf minuten loopafstand zet ik de auto weg op een parkeerplaats waar nog ruimte genoeg is. Ik kan rustig vijf minuten lopen, want ik hoef niet met veel te veel en overvolle zware tassen terug naar de auto. Niet echt verbaasd zie ik dezelfde auto's voor de derde keer langsrijden, in de hoop net iets dichter bij de ingang een plekje te vinden. Ik weet haast zeker dat het niet gaat lukken, maar de mens kennende zal die zeker nog drie keer rondrijden om de auto uiteindelijk toch verderop achter te moeten laten.

In het overdekte winkelcentrum zie ik bij binnenkomst een gebeuren dat lijkt op intensieve veehouderij. Het is net een megastal. Mensen lopen stijf naast en achter elkaar door de promenade al dan niet met tassen te zeulen. In de winkels zelf duwen mensen elkaar haast bij de schappen weg. Verkoopstertjes komen handen tekort om iedereen naar believen te kunnen helpen... Ik hoor met een grijns de ontstemde reacties aan, wanneer datgene er niet is waar men voor kwam. Ik snuister altijd even door de winkels, al was het maar om eventuele ideeën op te doen of een heel mooie aanbieding binnen te halen. Al laat ik het meestal ook afhangen van de rijen bij de kassa, want ik ben niet van zins een half uur in de rij te gaan staan voor iets waar ik ook zonder kan. Met toch wel iets van binnenpret loop ik de lange rij voorbij en wurm mij langs de kassa naar de uitgang. Zoek het maar lekker uit daar met zijn allen.
Toch kom ik daar heus niet voor het leedvermaak, maar uit niets minder dan zakelijk inzicht. Ik heb namelijk jaren geleden drie dingen geleerd.

1. Zorg dat je je zaakjes op tijd voor elkaar hebt. Dan is alles ruim voorradig en niet zelden een stuk goedkoper. Ik denk niet dat men de producten ineens duurder maakt, maar als ik het op het laatste moment aan wil schaffen, is het uitverkocht en moet ik een andere en dus duurdere keuze maken, want die producten blijven het langst liggen.

2. Omdat ik altijd ruim op tijd ben, bespaar ik niet alleen kosten, ik kan ze ook uitsmeren over twee maanden en dat scheelt mij in december al gauw 40 tot 60 euro en dan komen we op punt 3.

3. Bristol heeft steevast rond de week voor Kerst vijftig echte procenten op nagenoeg alle schoenen in hun assortiment. En Bristol heeft ook een ontzaglijk ruime keuze in damesschoenen maat 42... Met een gemiddelde prijs van 39.95 euro koop ik voor twee tientjes een paar enkellaarsjes in die aanbieding. Zodoende kan ik mijzelf deze maand op drie paar schoenen trakteren en met een gelukzalig gevoel onder de boom plaatsnemen. En dat bespaarde geld was ik kwijt geweest als ik net als heel veel mensen op het laatste moment mijn inkopen zou hebben gedaan. Inkopen, waarvan ik bij wijze van spreken in de zomer al wist dat ik ze moest hebben. De stress die voortkomt uit veel te laat inkopen laat ik graag aan anderen over...

Het leven is best simpel...

Transseksualiteit

Wat betekent dat voor mij en hoe vertaaldtzich dat?
.
Transseksualiteit is niet te definiëren tot een eenvoudig gegeven zoals de uitkomst van een eenvoudige som, waarbij het antwoord onvoorwaardelijk vaststaat. Transseksualiteit is een beleving en omdat iedereen anders is en het anders kan beleven, is het onmogelijk om het vast te pinnen op één waarheid.
.
Je kunt je suf googlen. Je kunt je tot in lengte van dagen gek lezen. Maar voor mensen die zelf geen genderdysforie ervaren, is het maar moeilijk te begrijpen. Toch wordt er heel vaak aan mij gevraagd hoe ik dat nu ervaar. Het voordeel is hier dat je dan met mensen te maken hebt die vanuit zichzelf enige interesse tonen. Maar een makkelijk antwoord is er niet.
.
Mijn genderdysforie is voor mij heel duidelijk en ik kan dus ook alleen mijzelf als voorbeeld nemen. En aan het eind zul je zeggen 'goh ja, simpel'. Maar dat zegt niets over hoe een ander zijn genderdysforie kan beleven. Ik moet heel even beginnen met een korte beschrijving zoals het op Wikipedia staat en vervolgens begin ik mijzelf grof te ontleden tot mijn genderdysforie-definitie.
.
Transseksualiteit is het fenomeen waarbij een persoon zichzelf beschouwt als behorende tot de andere sekse en ook de behoefte heeft dit gevoel te vertalen naar de realiteit.
.
In enge zin is transseksualiteit het proces van een persoon die in een lichamelijke verandering van de ene naar de andere sekse zit. Dit begint met de zogenaamde real life test en eindigt, echter niet in alle gevallen, met de werkelijke operatieve geslachtsverandering.
.
Transseksualiteit is de extreme vorm van geslachtsidentiteitsstoornis, waarbij er bij de persoon in kwestie een verschil bestaat tussen de beleefde seksuele identiteit en de biologische seksuele identiteit. Hieruit volgt de wens in transitie te gaan naar het andere geslacht. Omdat genderdysforie in verschillende gradaties voorkomt zal niet iedere genderdysfore persoon de volledige transitie willen doorlopen. Sommigen voelen zich tussen de geslachten in; transgenderisme, waarbij anderen al voldoening halen uit crossdressing. Dit ruimere begrip wordt ook wel transgender genoemd.
.
Zo nou, hehe, hebben we ook weer gehad. Nu ga ik het vertalen naar mijn situatie. Naar mijn beleving. Ik plak uit de vette tekst elke keer even een regel of twee en zet mijn beleving daaronder. In die zin krijgt al die blabla hierboven een gezicht.
.
Transseksualiteit is het fenomeen waarbij een persoon zichzelf beschouwt als behorende tot de andere sekse en ook de behoefte heeft dit gevoel te vertalen naar de realiteit.
.
Alles in mijn leven ging vrij normaal zoals bij ieder ander tot ongeveer mijn negende jaar. Waar ik langzaam maar zeker begon te ontdekken dat ik interesse had in dameskleding en bijzaken, maar het duurde zeker tot mijn twaalfde levensjaar voor ik er wat mee 'moest' doen. Dat mijn moeders kleding en andere dingen van haar hier de dupe van werden lag voor de hand. Het is mogelijk dat je een genderdysforie op latere leeftijd ontwikkelt, maar er komen wel eens kleine herinneringetjes boven uit mijn kindertijd, zo ook enkele belevingen op de kleuterschool waarvan ik nu denk 'oh ja, dat is weer zo iets'. Maar als kind kun je dat geen plekje geven. Je denkt als 4 -5 jarige niet van 'goh, wat gek'. En: 'ik vind dat roze driewielertje veel mooier dan die groene en ik speel het liefst met meisjes,... zou ik een geslachtsidentiteitsstoornis hebben?' Ervaar ik hier enige vorm van genderdysforie? In mijn geval mag ik er vanuit gaan dat ik er mee geboren ben, maar belangrijk is het niet.
.
Ik heb ook de behoefte het te vertalen naar de realitiet, zij het tot op zekere hoogte. Ik heb geen behoefte om geslachtsveranderlijke operaties te ondergaan en dat heeft alles te maken met het feit dat het niet in mijn leven passend is te maken en ik vanuit mijn gezinssituatie soms man moet zijn. Voor nu is de vorm, die ik aan Tanja heb gegeven (de manier waarop ik als Tanja naar buiten treedt), voldoende voor mij. Al moet ik toegeven dat de beperking die deze keuze met zich meebrengt soms ook heel moeilijk is. Omdat ik toch wel heel graag en het liefst zo veel mogelijk als Tanja leef.
.
Transseksualiteit is de extreme vorm van geslachtsidentiteitsstoornis, waarbij er bij de persoon in kwestie een verschil bestaat tussen de beleefde seksuele identiteit en de biologische seksuele identiteit. Hieruit volgt de wens in transitie te gaan naar het andere geslacht is de extreme vorm van geslachtsidentiteitsstoornis.
.
Zoals ik al eerder aangaf, heb ik van jongs af aan geworsteld met de beleving van mijn genderdysforie, maar heb ik in mijn verdere leven een weg bewandeld waarbij die keuze me noodzaakt met een dubbele indentiteit te leven. Als gevolg daarvan kan ik geen totale transitie ondergaan. Afgezien van het feit of ik dat ook echt zou willen. En dat slaat een prachtig bruggetje naar de volgende strekking uit de vette tekst.
.
Omdat genderdysforie in verschillende gradaties voorkomt, zal niet iedere genderdysfore persoon de volledige transitie willen doorlopen. Sommigen voelen zich tussen de geslachten in.
.
Ik ben dus blijkbaar een genderdysfore persoon. En de mate waarin ik als man Tanja naar buiten laat treden, de ruimte geef. Bepaalt de gradatie de zwaarte van mijn genderisme. Een werkelijk schitterende conclusie. We nemen het voetstoots aan. Maar wat betekent het nu feitelijk voor mij. Waar sta ik in deze gevolgtrekking? Het venijn zit hem in de twee vetgedrukte woordjes, die er in de onderstreepte zin staan. Want mijn keuze met twee persoonlijkheden te leven beperkt mij bij voorbaat en bepaalt daarmee de gradatie.
.
En nu komen we bij een geheel krankzinnige conclussie in de vetgedrukte tekst, zoals die op Wikipedia te vinden is.
.
Sommigen voelen zich tussen de geslachten in; transgenderisme, waarbij anderen al voldoening halen uit crossdressing. Dit ruimere begrip wordt ook wel transgender genoemd.
.
Nou neem me niet kwalijk hoor, maar de auteur van deze tekst gaat ontstellend kort door de bocht met deze mooie volzin. Letterlijk staat er dat een transgender zich tussen de geslachten in voelt... Daarme stelt de schrijver dat transgenders zich niet helemaal vrouw voelen. Hoeveel worden niet als man geboren, maar hebben toch geen enkele affiniteit met hun door de natuur opgedrongen seksualiteit? Nog afgezien van het feit dat heel veel transgenders geen mogelijkheden zien om een volledige transitie te ondergaan is het ook nog zo dat je jaren ondeweg bent naar een volledige geslachtsveranderende indentiteit. En in de tussentijd voel je je beslist niet tussen beide geslachten in. Als het niet zo'n lang en moeilijk proces was geweest. Als er niet zoveel haken en ogen aan hadden gezeten. Als ze niet met hamers en beitels mijn schedel hoefden aan te passen. Als ze me niet twee ribben er uit hoefden te halen. Als ze niet mijn slokdarm aan hoefden te passen. Als ze niet met messen tussen mijn benen hoefden te snijden. Als ik niet voor de derde keer totaal om hoefde te scholen...

Dan... ja dan was de keuze wellicht makkelijker geweest. Maar is dat echt allemaal nodig om als vrouw te kunnen leven? Je hoeft toch niet alles te laten verbouwen? Nee, maar de stelling hierboven stelt dan dat je dan geen volledige vrouw bent, want de hele transitie is immers niet voltooid en dus ben je een transgender en die zitten volgens de auteur voor hun gevoel tussen beide geslachten in. Wel, 42% van alle transseksuelen voltooien niet de hele transitie, maar leven wel volledig en volwaardig als vrouw. Waar staan zij dan?

Is het nodig om de hele transitie te doorlopen om jezelf niet meer tussen beide geslachten in te voelen? En wie bepaalt wat een algehele transitie inhoudt? Beseft men dat de bekkens van een vrouw anders gevormt zijn wat de manier van lopen bepaalt? Is het nodig om hier wat zaag- en hakwerk te verrichten om je niet meer tussen de geslachten in te hoeven voelen? Wie bepaalt straks dat er met geweld een baarmoeder in moet om je vrouw te mogen noemen in plaats van transgender?

.
Ok dan. Ik ben dus soms man omdat het soms ook echt niet anders kan. En dus de weg van de minste weerstand. In mijn hart ben ik vrouw in mijn hart, ben ik altijd Tanja en draai ik de hele stelling om door het van de andere kant te benaderen... In het vette gedeelte wordt het gegeven benaderd vanuit de biologische hoek. Het geslacht waar je mee geboren bent. Maar wat nou als we het gaan benaderen vanuit de hersenen? Wat nou als ik geestelijk geboren ben als vrouw en in een mannenlichaam zit? Ik besluit mede om de maatschappij het er maar mee te laten doen, maar ben nooit echt gelukkig als man. Ik geef het de ruimte zoals ik dat met Tanja heb gedaan... Wat nu als ik 's nachts soms huil om en door de patstelling waarin ik zit? Zit ik dan voor mijn gevoel tussen beide seksen in?
.
Vele zussen met mij zijn voor hun gevoel honderd procent vrouw. Tanja is ook niets anders dan vrouw. Een kudde beeldhouwers en slagers in witte jassen kunnen dit niet vergroten noch veranderen in welke zin dan ook.
.
Was ik liever als vrouw geboren? Tot mijn vijfentwintigste had ik er volmondig YES! op geantwoord. Geloof me, als tiener heb ik nachten gehuild omdat het niet zo was... Maar ik leefde door omdat je niet anders kunt. Je vindt een weg zoals ik dat heb gedaan. Tanja is er nu al zolang en ik ben van haar gaan houden. Ik zou haar niet meer willen verliezen.

Van Anniek naar Tanja

We schrijven 1987.

Ik weet nog best dat ik weken/maanden heb lopen voelen naar een naam, maar er geen vond. In mijn klas op de lagere school had een meisje gezeten met hetzelfde blonde haar als Tan en ze droeg de naam Anniek. Omdat ik de naam wel leuk vond en uit pure armoe geen eigen naam kon vinden, bedeelde ik mij maar met die van haar. Zeker, de naam was mooi. Maar het was niet de mijne, maar ik kon ook geen naam vinden die wel bij me hoorde...Totdat ik twee, drie jaar later op het station in Kropswolde (als Anniek) op de trein zat te wachten om naar een afspraak in de stad te gaan.

Een oude op een raam van het station geplakte affiche schreeuwde informatie over een sixties evenement, gehouden in de toenmalige sporthal Sorghvliet in Veendam. The Javelins maakten een tour door Groningen en ook een zekere Tanja zou mee doen volgens het affiche.

Ik las het vanaf het bankje en de naam Tanja hield mijn aandacht maar vast. Ik proefde de naam en prevelde hem met regelmaat, als was het op die manier mogelijk om die beter te voelen. Ik keek op de oude stationsklok die hoogst waarschijnlijk niet de juiste tijd aangaf, maar liep toch naar het gele bordje met de aankomsttijden. Enkel en alleen om maar te kunnen lopen, want de naam Tanja maakte me onrustig... Alsof die me riep. Van het bordje weer naar het affiche, waar ik met de handen in de jaszakken en de benen stijf tegen elkaar in de luwte van het station iets van de wind probeerde te missen, die zo nu en dan fris langs mijn nylons streek.

Mijn rechterhand omklemde een strippenkaart, die al voor gevouwen op vier zone-strippen klaar voor gebruik was om af te stempelen in de kleine gele stempelzuilen, die toentertijd op elk perron te vinden waren. Ik wachtte altijd met stempelen tot de trein er ook daadwerkelijk was om zoveel mogelijk tijdwinst te halen. Je had namelijk per zones trip een kwartier de tijd om gratis door of terug te reizen. De vier zones van Kropswolde naar de stad gaf dus recht op één uur. Bij lange niet genoeg om er naar toe te reizen, een sm sessie af te werken en ook nog weer in de trein op weg naar "huis" te kunnen reizen. Het was dan ook meer een gewoonte geworden en baatte het niet? Het zou me ook zeker niet schaden. Daarbij, ik was zeventien, studeerde, en het weinige geld wat ik doorgaans verdiende als Mrs zette ik om in kleding en sieraden. Dus ik moest op de centjes letten.

De dieseltrein kwam binnendenderen en na snel gestempeld te hebben zocht ik een plaatsje bij het raam tegenover het affiche en keek er naar. Ik zag vanuit mijn ooghoeken een ouder echtpaar dat al voor mij in de trein naar mij staren. Ik keek terug totdat ze hun blik afwenden en uit hun eigen raam keken Glimlachend draaide ik mijn hoofd en keek ik weer naar het affiche. Ik bleef er naar kijken tot ik het niet meer zien kon, toen de zogeheten *Hondenkop vertrok. Daar, op dat moment, is mijn naam een feit geworden.

Je zou kunnen zeggen Daar, op dat Gronings perronnetje, vertrok ik als Anniek en kwam als Tanja terug...

Want het kostte me enkele uren om de naam Anniek weg te gooien en de naam Tanja aan te nemen. Het voelde een beetje als verraad aan Anniek... Maar ik wist en voelde dat Tanja mijn naam was...

* Hondenkop: in de jaren '80 en '90 reed de NS nog met treinen die een soort ronde bolle neus aan de voorkant hadden. Ze gaven de trein een aanzien, als was het de snuit van een hond.

Vul een titel in

Vriendschap

Ik vind het heerlijk om zo nu en dan de Libelle of de Margriet te lezen. Flair is ook een leuk blad

Afgelopen weekend en wel op zondagochtend zat ik met opgetrokken knieën en een geurende kop Senseo op de bank. Met beide handen omklemde ik het kopje en liet ik het rusten op mijn knieën. Ik genoot van de geur en voorzichtig nam ik met tussenpozen kleine slokjes. Iedere keer was het een traktatie en iedere keer voelde ik het hete vocht zich een weg naar mijn maag vinden. Langzaam werd ik wakker. Mijn oog viel op de bladen en toen de koffie op was en de slaap enigszins was verdreven, greep ik een Libelle en nestelde me weer in een hoekje van de bank om rustig en ontspannen door het blad te bladeren.

Ik las een artikel over kuipplanten en iets dat als vrolijke mode werd omschreven. Maar mijn oog viel ineens op een pagina met de kop 'Wat ik mijn beste vriendin nooit zou vertellen'. Ik ging er bij voorbaat al vanuit dat menig vriendin vreemd was gegaan met de man van de ander, maar besloot de ingezonden stukjes toch te lezen. Mijn maag knorde om aan te geven dat het ook tijd voor iets anders was en ik legde het blad op de leuning. Nog steeds in mijn nachtpon en met mijn bunny pantoffels aan toog ik naar de keuken om broodjes te smeren, die samen met een verse Senseo iets van een ontbijt voor moesten stellen.

Terug op de bank, met een groot bord op schoot en een Senseo op de radio, pakte ik het blad en knabbelde onder het lezen aan de croissantjes van de dag ervoor. Eén artikel ging inderdaad over vreemdgaan met de vriend van de ander, maar de meeste ingezonden stukjes gingen over waar ze zich stiekem aan ergerden bij de ander, maar het toch nooit zouden vertellen. De één vond dat haar beste vriendin zich slordig kleedde, de ander vond dat de tanden van haar vriendin er afschuwelijk uit zagen. Weer een ander vond dat haar vriendin in gezelschap te luidruchtig was. Tientallen stukjes stonden er in het blad en na het laatste stukje gelezen te hebben, legde ik het blad naast me neer. In gedachten verzonken at ik mijn laatste broodje.

Ik heb zelf een BFF (Best Friend Forever). Ze is net als ik een tgirl en ze draagt de naam La vraie Katja. Simpel afgekort naar Kat voor friends. Ik overdacht de situatie vanaf het moment dat ik haar heb ontmoet tot waar we nu staan. Een hoop herinneringen doen me glimlachen. Ik weet bij voorbaat dat ik nooit de noodzaak zal hebben om een brief te schrijven naar aanleiding van een artikel, zoals ik dat net had gelezen. Om de doodeenvoudige reden dat ik helemaal niets aan haar zou willen veranderen. Ze is echt, puur en integer. Ze is zoals ze is en het is juist dat, wat haar zo bijzonder maakt. Ik zie haar niet elke dag. Sterker nog, ik zie haar niet eens elke week. We doen beiden ons eigen ding. 'Opereren' afzonderlijk van elkaar, maar trekken er ook regelmatig samen op uit. Maar dat maakt het er niet minder of moeilijker om. Ik kan haar blindelings vertrouwen. We respecteren elkaar. Een ja is een ja en een nee is een nee. Als ik al iets aan haar zou kunnen veranderen, zou ik haar gezondheid willen garanderen. Daar is natuurlijk een stukje eigen belang bij, want ik zou aardig radeloos raken als ik haar zou verliezen. Ze voelt als een tweelingzus. Een bloedverwant. Ik ken al haar ins en outs en kan altijd bij haar terecht voor goede raad of een second opinion. Ze heeft me in die zin compleet gemaakt.

Dat is best wel verwonderlijk. Want ik heb als tgirl door de jaren heen heel veel mensen leren kennen. en een hele zwik tgirls ontmoet, maar ik heb er altijd voor gekozen alleen te 'opereren'. Ik heb me nooit ergens iets van aan getrokken. Wat in me opkomt doe ik dan doorgaans ook gewoon. Lang niet iedere tgirl staat er zo in. Het is ook niet zo, dat ik er echt naar op zoek was, maar had ook niet verwacht iemand als Kat tegen te komen. Ik was wel benieuwd naar meiden die hun ding doen, maar vond het prima zo in mijn eentje straten en clubs afschuimend. Dat doe ik overigens nog steeds regelmatig in mijn eentje, maar we trekken er ook vaak samen op uit. En dan is het ook altijd een feestje!

Iemand helemaal kunnen vertrouwen. Alles kunnen delen. Alles kunnen vragen. Allemaal dingen die ik nooit en te nimmer aan een ander zou kunnen of willen vertellen, kan ik wel aan haar vertellen. Vriendschap is best wel vet!

Ik leg de Libelle terug in het gareel op tafel, pak mijn kopje en het inmiddels lege bord en breng het naar de keuken. Ik zet het kopje nog eenmaal onder de Senseo en wacht zittend met schommelende benen op de grote kist tot het Senseo-lampje blijft branden om aan te geven dat het water warm genoeg is. Tevreden en met een blij gevoel wip ik van het houten gevaarte en druk ik met flair op het knopje. Want ik weet mij een gezegend mens!

Maar dat ga ik haar dan weer niet vertellen. vanzelf Want ze is al eigenwijs genoeg! Hahahahaha.

Passie voor voetbal

Om de twee jaar wordt bijna heel Nederland in oranje kleuren uitgedost. Niet alleen het land wordt het lijdend onderwerp van overijverige creatieve creaturen, men slaat ook geheel zonder enige schroom de hand aan zichzelf. Geen gedachtenkronkel blijft onbenut. Hoe gekker de één het doet, hoe sneller de ander er een schepje bovenop doet.

Gepassioneerd is het zeker en ze doen er niemand kwaad mee. De middenstand in Nederland al helemaal niet. Gretig wordt er op het gevoel en de wens van de consument ingespeeld om de verkoopcijfers van de meest achterlijke producten en de daarbij behorende omzet naar grote hoogten te laten doen stijgen. En natuurlijk is er ineens het gevoel van saamhorigheid en broederschap. Wat door de psychologische deskundigen goed verklaarbaar word gemaakt, doordat er een gezamenlijke vijand is die overwonnen moet worden. Persoonlijke vetes worden tijdelijk in de wacht gezet. De enige vorm van onderlinge strijd beperkt zich door de ander te overtroeven door niet alleen meer oranje te gebruiken, maar vooral ook gekker dan de ander te doen.

Schaamteloos wordt teruggegrepen op kinderlijk gedrag en bijbehorende creaties, die overigens door de uitvinder zelf als geniaal wordt bestempeld. Maar zoals gezegd, ze doen er niemand kwaad mee. En nee, ze lopen mij niet in de weg zolang ze aan het eind de rotzooi ook weer opruimen. Dan kan ik toch wel een beetje de gepassioneerdheid waarderen. Want om de twee jaar leeft en voelt het grootste deel van het land een heel klein beetje wat ik altijd voel.

Eén keer in de twee jaar draagt bijna iedereen een gepassioneerd hart en ineens wensen al deze mensen uiting te geven aan dit gevoel. Ineens is er geen sprake van overdreven gereserveerdheid en houdt men zich er niet zo erg mee bezig of er ook mensen zijn die er aanstoot aan nemen of zich op zijn minst hoofdschuddend af staan te vragen of er op een zulks intense manier geleefd dient te worden.

Men is zichzelf. Geeft uiting aan het gevoel en laat het hart spreken. Deze mensen, die er niet aan meedoen of het niet begrijpen, worden vaak als gewoontjes, eenvoudig en soms als chagrijnig gezien. Die kunnen het toch niet begrijpen, uitleggen heeft geen zin. Maar aan het eind van ieder EK en WK verdwijnt het oranje weer als sneeuw voor de zon en gaat men weer over tot de orde van de dag. Niet zelden haastig wordt het oranje spul in tassen en dozen op zolder gezet om daar twee jaar lang stof te verzamelen. Tot het tijd wordt om het er weer af te halen, omdat de passie weer ontspruit bij de oefeninterlands en de voorronden die vooraf gaan aan de echte strijd tussen duellerende landen.

Deze passie ervaar ik elke dag op elk moment van mijn leven. Al klopt mijn hart niet voor het voetbal, maar voor het meisje in mij. Het dwingt mij om alles er uit te halen wat er in zit. Dingen worden bedacht, creaties verzonnen, plannen gemaakt en uitgevoerd. Allen erop gebaseerd om aan mijn gepassioneerd hart uiting te geven en er later liefdevolle herinneringen aan over te houden, die ik de rest van mijn leven met me mee kan dragen.

Niet zelden moet ik net als velen van jullie ook schouderophalend glimlachen om de mensen aan de zijlijn, die het niet begrijpen kunnen. Ik gun ze beter, maar veroordeel hen niet. Ik kan alleen hopen dat ze ooit het leven voldoende gaan respecteren en zich niet druk maken om wat een ander van ze vindt. Naar hun eigen wensen en passie luisteren. Anders dan één keer in de twee jaar. En weet je? Oranje kan heus voetballen, maar aan het eind winnen ze zelden datgene waar ze voor strijden. En ik?

Ik win elke dag. Want brons is mooi... Goudblond is beter.

POINT OF VIEW

Je kunt zeggen zelden. Maar toch heel soms wordt mij in niet mis te verstane woorden verteld dat ik niet goed bij mijn hoofd ben. Of eigenlijk moet ik zeggen geschreven, want het in mijn gezicht vertellen durven ze niet. Dit gebeurt dan doorgaans via de mail als reactie op een advertentie van mij of bij berichtjes op mijn profiel bij tgirl chat. Of gewoon even onder het chatten door één of andere onbekende, die zelf natuurlijk geen profiel heeft. Dat mag natuurlijk. Onder het mom van 'het recht van vrijheid op mening uiten'. Mits men niet volgens de wet één of andere persoon of groep discrimineert, kan men doorgaans zijn gang gaan.

Of het moet al onder de noemer smaad vallen. Dan kan de benadeelde aangifte doen bij de politie.

Ik heb die behoefte niet. Niet in de laatste plaats omdat ik geen aanstoot wens te nemen aan personen, die dit in zekere mate stiekem doen. Althans, in mijn ogen is het stiekem wanneer je ongevraagd via de chat met een fakenaam, geen foto en valse of onjuiste profielgegevens je ongerief uit op ondoordachte, vaak op onjuistheden gestoelde meningen, waarbij men niet in het minst geïnteresseerd is in de mening van de betichte. Maar deze keer bent u de jury... Oordeelt u zelf!

De zaak; Point of View

Eisende partij:

Aangeklaagde doet dingen die dom en ondoordacht zijn. Ze leeft er maar op los, met dingen die in de ogen van de aanklagers regelmatig als achterlijk en idioot wordt beticht.

De verdediging:

Aangeklaagde stelt dat ze al redelijk vroeg heeft geleerd dat ze bezigheden moet omarmen, die passen in haar eigen gestelde normen van wensen en dromen vervullen. Wanneer ze de kans krijgt die, mits derden er geen schade van oplopen, niet in strijd zijn met openbare fatsoensnormen. Gewoon doorgang zouden moeten kunnen vinden, omdat de stelling 'dromen zijn bedrog' enkel geldt wanneer ze passief blijft dagdromen. En derhalve dan, door een complete laakbaarheid aan actie, geheel verstookt zal blijven van vervulde wensen en dierbare herinneringen.

Is het niet zo dat aangeklaagde eindverantwoordelijk is voor het verloop en de gehaalde doelstellingen in haar leven?

Is het niet zo dat aangeklaagde aan het eind van haar leven de balans op moet maken en bij niet gehaalde doelen niet de rest van de wereld aansprakelijk kan stellen?

Is het dan ook niet zo dat die rest van de wereld aangeklaagde niet hoort te veroordelen over het najagen van deze doelen, wanneer er geen wet bestaat die dit verbiedt.

Is het dan ook niet zo dat een wet, die nog niet bestaat, per definitie niet overtreden kan worden?...

Gedaagde verzoekt derhalve de zaak niet ontvankelijk te verklaren vanwege het onschuldig zijn en verzoekt vrijspraak.

Slotwoord:

Geachte leden van de jury,

Het is een cliché. Maar we worden geboren met niks en we gaan weer dood met niks... Alles wat daar tussenin zit noemen we ons bestaan. Menigeen meet de waarde hiervan af door de hoeveelheid materie, die ze om zich heen verzamelen. Er is in het geheel niets mis met het opwaarderen van het leven, of, zogezegd, de kwaliteit ervan te verhogen door gebruik te maken van de geboden materialen wanneer men zich deze veroorloven kan.

Ik ben meer geïnteresseerd in geestelijke bagage, die het leven met zoveel mogelijk schitterende herinneringen verrijkt en ervaringen die ik met me mee dragen wil. Al was het uit respect voor het leven.

We worden ouder en er komt een tijd, waarin alles wat we nog hebben, onze herinneringen zullen zijn. En het is juist dan, dat men spijt krijgt van dingen die men niet heeft gedaan...

Want dan beseft men snoeihard dat het te laat is!... Ik krijg nooit en te nimmer meer een kans. And never is a very, very, very long time...

Ik wil u achterlaten met de overdenking van een in mijn ogen het enige juiste perspectief,

gebezigd door late William Blake:

"To see a world in a grain of sand

and heaven in a wild flower.

Hold infinty in the palm of your hand

and eternity in an hour."

Het woord is aan de jury...

Minderjarig 01-06-2014

Net als iedere morgen begin ik mijn mail te lezen en zo nodig te beantwoorden. Deze zondagmorgen, de eerste van de maand juni 2014, werd een iets meer bijzondere morgen dan doorgaans het geval is. Ik opende één voor één de berichtjes en stuurde reacties terug. Het derde mailtje deed me opschrikken. Verontrust probeerde ik te bedenken wat ik terug zou schrijven en las ik voor de zekerheid het berichtje nog twee maal.

Ik ben een jongen van 14 jaar en heb al een poosje een wens om gedomineerd te worden door een Tgirl vrouw als U.. Zou u dat met mij willen? Ik woon in ................. Kan niet ontvangen, maar hier in de buurt van........... weet ik wel een plekje................................................

Er spookte van alles door mijn hoofd. Al ben ik erg openminded, ik was zeer zeker niet van plan om SM te bezigen met minder jarigen. Er vlogen verschillende zinnen en flarden tekst door mijn hoofd die ik als een mogelijke reactie zou kunnen versturen. Allen erop gebaseerd om hem over te halen zijn behoeftes nog enkele jaren in toom te houden.

Maar hoe spreek je een jongen aan, die hoogstwaarschijnlijk druk aan het puberen is en wiens lichaam overuren maakt als het om produceren van hormonen gaat? Hoe bereik je zo'n jongen?

Ik besloot even afstand te nemen, zette een senseo voor mezelf en overdacht de situatie. Ik kwam in die zin ook op mijn eigen verleden uit wat de openmindedheid betreft. En die ik graag iedereen toewens met betrekking tot travestie, transseksualiteit en genderisme. Ok. Ik was er ook redelijk vroeg bij. Maar niet zo vroeg. ..14 jaar?!

Lieve help. Mijn eigen kinderen zijn ouder. Maar buiten dat. Moeten 14-jarigen zich niet bezighouden met heel andere dingen? Natuurlijk lees je op helpforums waar kinderen hun vragen stellen aan volwassenen dat het niet op zichzelf staat. En de reacties van anderen, 'doe het dan in elk geval safe', slaat in mijn ogen een beetje als een tang op een varken... Verdorie, ga je huiswerk maken knul! Haal je Cito-cijfers en als je later als student van 18 deze gevoelens nog hebt, ga je je gang maar om te ontdekken in hoeverre het bij jou past.

Dit is geen kortzichtigheid van mijn kant. Want nog steeds erger ik me zo nu en dan aan de enorme bekrompenheid van mensen, die bij mijn levensstijl kanttekeningen plaatsen. Dat is hun goed recht overigens, maar ik zou wensen dat het gender-zijn in elk geval meer geaccepteerd werd. Kijk, op straat krijg ik zelden of nooit vervelende reacties. En in mijn dagelijkse Tanja zijn heb ik zelfs veel leuke reacties. Ik heb makkelijk praten, ook omdat Tan een alter ego is waarvan bijna niemand weet wie ze is als ze geen Tanja is. Dat betekent dat ik in zekere zin ook onkwetsbaar ben voor kwaadwilligen. Mijn werkgever weet niks van Tanja en kan hier geen consequenties aan verbinden. Mijn familie weet het niet en ook hier heeft het geen effect op mijn leven of voor mijn kinderen op school. Zolang ik geen wetten overtreed en niet opgepakt word om opgebracht te worden naar het op dat moment dichtstbijzijnde politiebureau, kan ik min of meer alles doen wat in mijn hoofdje opkomt. Het is niet verboden om als meid door de stad te lopen. Het is niet verboden om kledingwinkeltjes af te struinen en het is ook niet verboden om in een club mijn subs in een space te brengen en dus laat men mij mijn gang gaan.

Diegenen, die er toch problemen mee hebben, kunnen hooguit met lede ogen toezien hoe ik mijn best doe om zo intens mogelijk te leven, want ze hebben geen idee van wie en wat Tanja is en waar ze woont, of en wie haar familie is. Het betekent dus niet dat de hele wereld mijn gender zijn toejuicht en in die zin openminded is. De wereld kan er geen reet aan doen en dat is wat anders.

Deze mensen en vele anderen zouden mij heel erg openminded kunnen vinden. Maar toch niet zo erg, dat ik wel degelijk vind dat minderjarigen behoed moeten worden voor keuzes die ze nooit meer terug kunnen draaien. Kinderen vallen voor mij onder de noemer heilige huisjes. En zonder belerend te willen, zijn zeg ik: 'Eigenlijk zijn alle kinderen onze kinderen.' Ze moeten beschermd worden voor misstappen van een dergelijke omvang. Het is gewoon ieders taak.

Ik heb een middelmatig lang-kort-berichtje naar hem gestuurd, waarin ik kort, duidelijk en overzichtelijk mijn standpunt uiteen heb gezet. Jongens van die leeftijd lezen lange saaie mailtjes toch niet en om te voorkomen dat mijn berichtje vroegtijdig als onzin in de prullenbak terecht zou komen, hield ik het redelijk kort.

Ik hoop echt dat hij zijn seksuele behoeftes vooralsnog een aantal jaren in de wacht zet. En mensen met wie hij contact zoekt hem helpen om goede keuzes te maken. Je kunt het gewoon niet meer over doen...

Ik maak me stilletjes zorgen.

Door de ogen van een travestiet

Maak jouw eigen website met JouwWeb